Pravini Baboeram is an artist and activist, creating art to contribute to social change. As an independent artist she has set up her own label Pravini Productions, that has produced 5 albums, 6 singles and 5 international tours. She is co-founder of action committee Holi is not a Houseparty, a campaign against cultural appropriation of the Hindu spring festival Holi, and initiator of the Anti-racism Voting Guide. In addition, she led the campaign Tetary Must Rise, a crowdfunding campaign for the replacement of the statue of colonizer Barnet Lyon by the Hindustani warrior of resistance Janey Tetary. Pravini also set up Indian History Month to celebrate stories and contributions of people from the Indian diaspora. In 2019 she released her new album and documentary “The Uprising”, a film about the anti-racism movement in Europe. By fusing art and activism within film, Pravini has made an innovative contribution to the documentary genre.

ON A PERSONAL NOTE: CHE GUEVARA ON THE WALL

I remember Che Guevara on the wall of our study. Growing up I took it as decor in our house, a piece of art meant to beautify the room. Now I realize how much this decor has shaped me as a person and as an artist. It wasn’t put on the wall for the sake of art. It was a conscious decision to create a space of empowerment and pride. It was a reflection of my parent’s history as social activists and vision for the future, in which their children would carry a sense of dignity and social conciousness.

Even though I always felt a responsibility to contribute to social justice issues, I never linked it to my passion for the arts. On the contrary, I actually felt I had to separate the two in order to succeed. Speaking out against racism as a woman of color didn’t seem compatible with commercial success. Initially this didn’t really matter to me, because I didn’t feel the need to address these issues as an artist. I did volunteer work and in my free time I focused on developing myself as a singer/songwriter and performer. Despite many efforts, from talent competitions to open mic nights to expanding my music industry networks, I wasn’t able to get signed to a record label.

My entrepreneurial spirit kicked in and I decided to start my own label in 2006, Pravini Productions, and produce and release my own records. As an independent artist I since then have released 5 albums, with singles like ‘Cuz I’m A Lady, Armed & Sexy and Give Back. My international focus took me on music tours to the United States, Suriname and the United Kingdom. My community showed me love by acknowledging my journey as an artist with the HSFN Music Award (2006), the Shakti Award (2010), a nomination for Best New Artist for the Suripoku Awards in Suriname (2013) and a nomination for Best Female Artist for the Hindipop Music Awards (2014).

With the blessings of my community I felt ready to cross over to a mainstream audience. While social tensions increased in The Netherlands, due to protests against the blackface character Zwarte Piet, I was trying to balance staying true to my own moral values while maintaining a mainstream appeal. This became increasingly difficult, because the debate affected art platforms as well. Was I willing to perform in a space that was celebrating Zwarte Piet? These are questions that I struggled with.

The public debate on Zwarte Piet forced everyone, including me, to take a stand. I realized I no longer wanted to hide my points of view on these issues. I started engaging with decolonial platforms, spaces that acknowledge institutional racism and are looking for ways to combat this injustice. During one of these encounters I came across the song “Anacaona” by Cheo Feliciano, a song to commemorate the Taíno warrior of resistance Anacaona. It inspired me to celebrate a hidden heroine of the Hindustani community, Janey Tetary. Together with hiphop artist 3wish and classical singer Sangeeta Bhageloe we wrote the song “Tetary”. It was in that collaboration I felt the power of art and activism. The song was a tool for sparking a sense of pride and engaging in discussion on the impact and legacy of colonial history.

While working on the Tetary tribute, I followed international developments like the “Rhodes must fall” movement in South Africa and discussions on removing statues of colonial figures. It triggered debates in our own community on colonial statues in Suriname, like the statue of Barnet Lyon, who was responsible for executing Tetary during the uprising in 1884. Inspired by the “Rhodes must fall” movement I became involved in a movement that called for replacing the statue of Barnet Lyon with a statue of Tetary. With a “Barnet Lyon must fall, Tetary must rise” campaign I set up a crowdfunding plan to raise money for a statue. Thanks to great collaborations with organizations in The Netherlands and Suriname we were able to indeed take Barnet Lyon down and celebrate the rise of the Tetary statue on September 24th, 2017.

The Tetary campaign empowered me to set up other initiatives that are based on a decolonial framework and challenge institutional racism. Initiatives like Holi is not a Houseparty, to challenge cultural appropriation of the Hindu spring festival Holi, and the Anti-Racism Voting Guide, to get the viewpoints of political parties on specific anti-racism issues for municipal elections. I also wanted to express with solidarity with other movements who shared similar goals, so I joined the Kick Out Zwarte Piet protests and took on the BDS principles in support of Palestine.

All these experiences started to reflect in my art as well, because everything I encountered I processed through music. I realized I no longer wanted to separate my political views from my art and was willing to accept whatever consequences it might have in terms of commercial success. Art was no longer a goal in itself, but a means to an end. A way to contribute to social change and to empowering our people. And so I think back on that picture of Che Guevara on the wall. It reminds me of a strength that was always there, even if I didn’t realize it. It was always in the background guiding me. But now it’s clear and in focus, reminding me to be my unapologetic self.  And so I move forward, creating art that I hope empowers and inspires people to share their truth as well.

Pravini

Pravini Baboeram is artiest en activist, die kunst creëert om bij te dragen aan sociale verandering. Als artiest in eigen beheer heeft ze haar eigen label Pravini Productions opgericht, dat 5 albums, 6 singles en 5 internationale tours heeft geproduceerd. Ze is mede-oprichter van Holi is geen Houseparty, een actiegroep die strijdt tegen culturele kaping van het Hindoe lentefeest Holi, en initiatiefnemer van de Anti-racisme Stemwijzer. Ook heeft ze de campagne Tetary Moet Opstaan geleid, een crowdfunding actie voor het vervangen van het standbeeld van kolonisator Barnet Lyon door de Hindostaanse verzetsstrijder Janey Tetary. Pravini heeft ook Indian History Month opgezet om verhalen en bijdragen van mensen uit de Indiase diaspora te vieren. In 2019 bracht ze haar nieuwe album uit en documentaire “The Uprising”, een film over de anti-racismebeweging in Europa. Met deze film levert Pravini een innovatieve bijdrage aan het documentaire genre, waarin ze kunst en activisme op unieke wijze met elkaar verbindt.

 

EEN PERSOONLIJKE NOOT: CHE GUEVARA OP DE MUUR

 

Ik herinner me Che Guevara op de muur van onze studeerkamer. In mijn jeugd vatte ik het op als decor in ons huis, een kunstwerk dat bedoeld was om de ruimte mooier te maken. Nu realiseer ik me hoezeer dit decor mij als persoon en als artiest heeft gevormd. Het hing niet aan de muur uit naam van kunst. Het was een bewuste beslissing om een ruimte van empowerment en trots te creëren. Het was een weerspiegeling van de geschiedenis van mijn ouders als sociale activisten en hun visie voor de toekomst, waarin hun kinderen een gevoel van waardigheid en sociaal bewustzijn zouden dragen.

Hoewel ik altijd de verantwoordelijkheid voelde om bij te dragen aan sociale rechtvaardigheid, heb ik dit nooit gekoppeld aan mijn passie voor kunst. Integendeel, ik had het idee dat ik de twee aspecten moest scheiden om te slagen. Je uitspreken tegen racisme als vrouw van kleur leek niet samen te gaan met commercieel succes. In eerste instantie maakt dit niet zoveel uit voor mij, omdat ik niet de behoefte voelde om deze problemen als artiest te agenderen. Ik deed vrijwilligerswerk en in mijn vrije tijd richtte ik me op het ontwikkelen van mezelf als singer/songwriter en performer. Ondanks vele inspanningen, van talentenwedstrijden tot open mic-avonden tot uitbreiding van mijn netwerken in de muziekindustrie, lukte het me niet om getekend te worden door een platenlabel.

Mijn ondernemersgeest werd aangewakkerd en ik besloot in 2006 mijn eigen label op te zetten, Pravini Productions, en mijn eigen platen te produceren en uit te brengen. Als artiest in eigen beheer heb ik sindsdien 5 albums uitgebracht, met singles als ‘Cuz I’m A Lady’, Armed & Sexy en Give Back. Mijn internationale focus leidde tot muziektournees naar de Verenigde Staten, Suriname en het Verenigd Koninkrijk. Mijn gemeenschap toonde mij liefde door mijn ontwikkeling als artiest te erkennen met de HSFN Music Award (2006), de Shakti Award (2010), een nominatie voor Best New Artist voor de Suripoku Awards in Suriname (2013) en een nominatie voor Beste Vrouwelijke Artiest voor de Hindipop Music Awards (2014).

Met de support van mijn gemeenschap voelde ik me klaar om over te steken naar een mainstream publiek. Terwijl de sociale spanningen in Nederland toenamen, als gevolg van protesten tegen Zwarte Piet, probeerde ik een evenwicht te vinden tussen trouw blijven aan mijn eigen morele waarden en toch een mainstream aantrekkingskracht behouden. Dit werd steeds moeilijker, omdat het debat ook invloed had op kunstplatforms. Was ik bereid om op te treden in een ruimte die Zwarte Piet viert? Dit waren vragen waar ik mee worstelde.

Het publieke debat over Zwarte Piet dwong iedereen, inclusief mij, om kleur te bekennen. Ik besefte dat ik mijn standpunten over deze kwesties niet langer wilde verbergen. Ik begon dekoloniale platforms op te zoeken, ruimtes die institutioneel racisme erkennen en op zoek zijn naar manieren om dit onrecht te bestrijden. Tijdens één van deze ontmoetingen kwam ik het lied “Anacaona” tegen van Cheo Feliciano, een lied ter nagedachtenis aan de Taíno-krijger van verzetsstrijder Anacaona. Het inspireerde me om een verborgen heldin uit de Hindoestaanse gemeenschap, Janey Tetary, te vieren. Samen met hiphopartiest 3wish en zangeres Sangeeta Bhageloe hebben we het nummer “Tetary” geschreven. In die samenwerking voelde ik de kracht van kunst en activisme. Het lied was een manier om een gevoel van trots te vieren en discussie te voeren over de impact en de erfenis van de koloniale geschiedenis.

Tijdens het werken aan het Tetary-eerbetoon volgde ik internationale ontwikkelingen zoals de beweging “Rhodes moet vallen” in Zuid-Afrika en discussies over het verwijderen van standbeelden van koloniale figuren. Het veroorzaakte discussies in onze eigen gemeenschap over koloniale standbeelden in Suriname, zoals het standbeeld van Barnet Lyon, die verantwoordelijk was voor de moord op Tetary tijdens de opstand in 1884. Geïnspireerd door de beweging “Rhodes moet vallen” raakte ik betrokken bij een beweging die opriep het standbeeld van Barnet Lyon te vervangen door een standbeeld van Tetary. Met een “Barnet Lyon moet vallen, Tetary moet opstaan” campagne heb ik een crowdfundingplan opgesteld om geld in te zamelen voor een standbeeld. Dankzij geweldige samenwerkingsverbanden met organisaties in Nederland en Suriname konden we inderdaad Barnet Lyon laten vallen en het opstaan van het standbeeld van Tetary vieren op 24 september 2017.

De Tetary-campagne inspireerde mij om andere initiatieven op te zetten die gebaseerd zijn op een dekoloniaal kader en institutioneel racisme uitdagen. Initiatieven zoals Holi is geen Houseparty, om culturele kaping van het Hindoe lentefestival Holi te bestrijden, en de Anti-Racisme Stemwijzer om de standpunten van politieke partijen over specifieke antiracismekwesties voor gemeenteraadsverkiezingen helder te krijgen. Ik wilde ook uiting geven aan solidariteit met andere bewegingen die vergelijkbare doelen hadden, dus sloot ik me aan bij de Kick Out Zwarte Piet-protesten en nam de BDS-principes over om de strijd voor bevrijding van Palestina te steunen.

Al deze ervaringen begonnen ook in mijn kunst tot uiting te komen, omdat ik alles wat ik tegenkwam verwerkte via muziek. Ik realiseerde mij dat ik niet langer mijn politieke opvattingen wilde scheiden van mijn kunst en bereid was om welke consequenties dan ook te accepteren in termen van commercieel succes. Kunst was niet langer een doel op zich, maar een middel om een doel te bereiken. Een manier om bij te dragen aan sociale verandering en om onze mensen te empoweren. En dus denk ik terug aan die foto van Che Guevara op de muur. Het doet me denken aan een kracht die er altijd was, ook al besefte ik het niet. Het was altijd op de achtergrond aanwezig om mij te leiden. Maar nu is het helder en in focus, en herinnert het mij eraan om mijn volledige en authentieke zelf te zijn. En dus ga ik door met het creëren van kunst waarvan ik hoop dat het mensen kracht geeft en inspireert om hun waarheid te delen.

 

Pravini